W większości przypadków różnego rodzaju zaburzenia nastroju pojawiają się u ludzi we wczesnych oraz średnich latach wieku dojrzałego. Zdarza się jednak, że może pojawić się w każdym okresie ludzkiego życia. Czym jest więc depresja? Jest ona zaburzeniem afektywnym jednobiegunowym. Prawie wszystkie depresje są spowodowane niedawnym stresem. Niektóre zaś mają podłoże lękowe. Autorem pierwszej definicji depresji jest Emil Wilhelm Magnus Georg Kraepelin.
Objawy depresji
Do głównych objawów towarzyszących depresji zaliczamy znaczne i uporczywe obniżenie nastroju lub częściową lub całkowitą utratę odczuwania przyjemności. Oprócz tego pojawia się obniżenie łaknienia, bezsenność, spowolnienie lub wbrew przekonaniom nadaktywność psychoruchowa, zmęczenie fizyczne, poczucie braku wartości, poczucie winy, kłopoty z koncentracją oraz myśli o śmierci i myśli samobójcze.
Rodzaje depresji według DSM-IV (Podręcznik Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych, USA)
– Dystymia – Nastój depresyjny występuje od co najmniej dwóch lat, a osoba chora odczuwa obniżenie nastroju przez większość dni tego okresu. Dodatkowo u dystymików obecne są przynajmniej dwa z sześciu objawów: brak apetytu lub nadmierne łaknienie, zakłócenia snu, niski poziom energii, niskie poczucie własnej wartości, trudności z koncentracją lub podejmowaniem decyzji oraz poczucie beznadziejności. Objawy te nie są jednak uporczywe i ostre.
– Zaburzenia przystosowania z obniżeniem nastroju – Pacjent reaguje nieadekwatnym nastrojem depresyjnym na określony stresor, pojawiający się w okresie ostatnich trzech miesięcy, przy czym stresorem nie jest trauma związana ze stratą bliskiej osoby. Objawy ustępują w ciągu sześciu miesięcy od ustania działania stresora wywołującego zaburzenia przystosowania z obniżeniem nastroju. Ciężko odróżnić je od dystymii. Rożnica polega na tym, że nie zaburzenia przystosowania nie trwają dłużej niż pół roku.
– Wielkie zburzenia depresyjne – Zazwyczaj pacjenci mają za sobą więcej niż jeden epizod wielkiej depresji. Objawy tych zaburzeń depresyjnych polegają na obniżeniu nastroju i utracie zdolności do odczuwania przyjemności, brak apetytu i inne problemy gastryczne, bezsenność, spowolnienie psychofizyczne, obniżenie poczucia własnej wartości oraz nierzadko poczucie winy. Bardzo często występują także myśli samobójcze i jest to najcięższy przypadek depresyjny. W przypadku wielkiej depresji zazwyczaj występuje wiele objawów i są one intensywne. Możemy wyróżnić tutaj podtypy wielkiej depresji. Są nimi: wielka depresja typ melancholijnego, ostry epizod wielkiej depresji z cechami psychotycznymi lub urojenia niespójne z nastrojem.
Przyczyny zaburzeń jednobiegunowych
- Czynniki biologiczne – zakłócenie rytmu biologicznego,
- Czynniki biochemiczne – zakłócenia delikatnej równowagi substancji neuroprzekaźnikowych reagujących i pośredniczących w w czynności neuronów,
- Czynniki dziedziczne – zaburzenia nastroju częściej występują u biologicznych krewnych osób z rozpoznanymi zaburzeniami nastroju niż w populacji ogólnej,
- Czynniki neuroendokrynologiczne i neurofizjologiczne.
W przypadku leczenia depresji, warto również zainwestować w psychoterapię. Psychoterapia w Warszawie, prowadzona przez PRACOWNIĘ PSYCHOROZWOJU IZABELI KIELCZYK w Warszawie.